Toen mijn lichaam stop zei (en ik zzp’er was)

Er zijn momenten waarop je niet kiest voor verandering,
maar waarop verandering jou kiest.

Voor mij was dat het moment waarop ik van de ene op de andere dag ernstig ziek werd.
Niet geleidelijk.
Niet voorbereid.
Gewoon: stop.

Tot dat moment leefde ik een leven dat, aan de buitenkant, klopte.
Ik werkte als zelfstandige, bouwde aan mijn bedrijf, droeg verantwoordelijkheid, was moeder, trainde drie keer per week intensief met een personal trainer.
Ik was gewend om te bewegen, te dragen, door te gaan.

En toen deed mijn lichaam iets wat ik niet kende:
het nam het over.

De schijnzekerheid van zelfstandigheid

Ik had een arbeidsongeschiktheidsverzekering.
Dat voelde als verantwoordelijk. Als volwassen. Als het goed geregeld hebben.

In de praktijk bleek die zekerheid kwetsbaar.
Door inflatie was de uitkering in korte tijd minder waard geworden.
Er was een wachttijd van drie maanden.
Na twee jaar stopte de verzekering volledig en werd ik uitgeschreven.

Dat zijn feiten.
Geen drama. Geen verwijt.
Maar wel de realiteit van zelfstandig ondernemerschap.

Ziek zijn is één ding.
Ziek zijn zonder blijvend en dekkend financieel vangnet is iets anders.

Revalidatie is geen terugkeer

Na behandelingen en revalidatie kwam het moment waarop de wereld weer iets van me verwachtte.
En vooral waarop ik dat zelf ook deed.

Ik wilde terug.
Niet alleen naar werk, maar naar wie ik was vóór dit alles.

Ik zette stappen. Kleine eerst, maar wel te snel of veel te veel tegelijk.
En telkens bleek: het kostte meer dan het opleverde.

Mijn lichaam herstelde niet lineair.
Elke poging tot “normaal” werd gevolgd door terugslag.
En elke terugslag kwam sneller en heviger.

Ik bleef proberen.
Met wilskracht. Met discipline. Met doorzettingsvermogen.

Tot ik ontdekte wat niemand je leert:
wilskracht is eindig.

Het moment waarop zelfs wilskracht breekt

En toen kwam het punt waarop het niet meer ging over willen.
Maar over kunnen.

Mijn systeem gaf niet langer ruimte voor onderhandeling.
Niet uit onwil, maar uit zelfbescherming.

Dat moment is rauw.
Ontzettend pijnlijk.
Niet spectaculair.
Maar existentieel.

Want als zelfs je wil je niet meer draagt,
valt een hele identiteit weg.

Ik moest afscheid nemen van het idee dat ik “gewoon” terug kon naar hoe het was. Hoe ík was.
Niet omdat ik zwak was,
maar omdat mijn lichaam iets wist wat mijn hoofd nog niet kon bevatten.

Een lichaam dat opnieuw spreekt

Daar kwam nog iets veel ingrijpender dan ik verwacht had bij.
Door antihormoontherapie belandde ik in één keer in de volledige overgang.

Bovenop restschade van chemo.
Bovenop vermoeidheid.
Bovenop ontregeling.

Mijn lijf was stijf en deed overal zeer.
Mijn energie was onvoorspelbaar.
De opvliegers, dag en nacht, verzengend.
Mijn emoties niet meer los te koppelen van mijn fysieke staat.

Er was geen scheiding meer tussen lichaam, hoofd en gevoel.
Alles sprak tegelijk.

Dat dwingt tot luisteren.
Niet omdat je dat spiritueel wilt,
maar omdat je geen keuze meer hebt.

Terugkijkend begrip

In deze periode kwamen ook diagnoses als ADHD en hoogbegaafdheid in beeld.
Niet als labels om iets te verklaren wat “mis” was,
maar als een lens die met terugwerkende kracht veel begrijpelijk maakte.

Mijn tempo.
Mijn intensiteit.
Mijn pieken en dalen.
Mijn altijd op de loer liggende onrust.
Mijn alles of niets.
Mijn aanpassingsvermogen.
Mijn uitputting.

Het veranderde niets aan wat er gebeurd was.
Maar het veranderde wel de toon waarop ik mezelf kon begrijpen.
En het zorgde dat ik kon rouwen om wat anders had kunnen zijn.

Dit was geen eindpunt

Wat ik hier beschrijf is geen overwinning.
En ook geen afgerond verhaal.

Het is het begin van iets anders.

Van leven met meer waarheid.
Minder ontkenning.
Meer respect voor wat een lichaam vraagt.

Ziek worden heeft mijn leven niet voor altijd kapotgemaakt.
Maar het heeft wel genadeloos blootgelegd wat niet meer klopte.

En misschien is dat de eerste vorm van leiderschap:
durven stoppen met teruggaan
naar een versie van jezelf
die je lichaam niet meer dragen kan.

(foto: mei 2023, na de laatste bestralingen),

In volgende blogs neem ik je mee in wat hierna kwam:
het verzet, het breken, de radicale zelf-eerlijkheid, de transitie, het herijken van identiteit, het her-uitvinden van persoonlijk leiderschap
en de prijs die soms betaald wordt als je werkelijk voor jezelf kiest.