Wanneer mensen jouw realiteit beantwoorden vanuit hun eigen model
Er is iets wat me de afgelopen tijd steeds duidelijker is geworden.
Niet iedereen reageert op wat je zegt.
Veel mensen reageren op wat jouw verhaal raakt in henzelf.
Zeker op het moment dat je keuzes maakt die buiten de bekende paden vallen.
Zeker als je eerlijk bent over grenzen.
Zeker als je stopt waar doorzetten het verwachte antwoord was.
Projectie vermomd als betrokkenheid
Wat ik merkte, is dat reacties vaak kwamen vanuit een persoonlijk of professioneel model:
het model van ondernemerschap
het model van innerlijk werk
het model van leiderschap
het model van ‘doorzetten loont’
Dat zijn op zichzelf waardevolle kaders.
Maar ze worden problematisch zodra ze over iemand heen gelegd worden.
Dan verandert betrokkenheid ongemerkt in projectie.
Niet uit kwade wil.
Maar uit herkenning, overtuiging, of behoefte aan betekenis.
Wat er dan gebeurt
In plaats van dat iemand hoort:
“Dit is mijn huidige realiteit”
wordt er iets anders gehoord:
“Hier moet nog iets geleerd worden”
“Hier zit een thema”
“Hier hoort een volgende stap bij”
Alsof elke grens een uitnodiging is.
Alsof elke stop een innerlijk vraagstuk moet zijn.
Alsof niet-kunnen gelijkstaat aan niet-willen.
Dat is een subtiele, maar wezenlijke verschuiving.
Wanneer realiteit geen interpretatie nodig heeft
Wat ik leer, is het verschil tussen:
een innerlijk proces
en een feitelijke situatie
Soms is stoppen geen psychologisch mechanisme.
Maar een noodzakelijke handeling.
Soms is hulp vragen geen ontwikkelthema.
Maar een volwassen keuze.
Soms is draagkracht geen mindset,
maar een lichamelijke en financiële realiteit.
En soms is het meest integere wat je kunt doen:
niet verder verklaren, niet verder openen, maar begrenzen.
Radicaal eerlijk zijn, en niet alles hoeven ontvangen
Radicale eerlijkheid betekent niet dat alles wat terugkomt ook van jou is.
Het betekent dat jij leert onderscheiden:
wat van mij is
wat van de ander is
en wat ik wel of niet hoef te dragen
Ik merk dat dit misschien wel een van de lastigste fases is:
niet meer meegaan in hoe anderen jouw situatie willen duiden,
zonder hen af te wijzen.
Dat vraagt rust.
En vertrouwen in je eigen waarneming.
Wat dit me leert over leiderschap
Misschien is persoonlijk leiderschap niet:
altijd verdiepen
altijd doorgaan
altijd ‘het thema erin zien’
Maar soms juist:
erkennen wat nu waar is
stoppen met verklaren
en je eigen realiteit niet laten herschrijven door andermans model
Niet uit verzet.
Maar uit zelfrespect.
In het volgende blog schrijf ik over wat er gebeurt als je stopt met uitleggen —
en hoe dat soms leidt tot verlies, maar ook tot onverwachte rust.
