Wanneer het stil wordt
Er zijn momenten in een mensenleven waarop er ogenschijnlijk “gedoe” is.
Gesprekken die schuren. Relaties die kantelen. Situaties die spanning oproepen.
Maar soms gebeurt er iets anders. Iets subtielers. Iets veel radicalers. Het wordt stil.
Niet omdat alles opgelost is. Niet omdat iedereen het eens is. Maar omdat jij jezelf niet meer verlaat.
Van reageren naar aanwezig zijn
Lang heb ik gedacht dat volwassen zijn en volwassen communiceren betekende:
de-escaleren
het voor iedereen draaglijk houden
de relatie redden
begrijpen waar de ander vandaan komt
En eerlijk is eerlijk: dat zijn waardevolle vermogens.
Tot het moment waarop ze tegen jezelf in gaan werken.
Want wat er dan vaak gebeurt, is dit:
Je blijft communiceren, maar je lijf staat strak.
Je blijft vriendelijk, maar vanbinnen krimpt iets.
Je blijft uitleggen, maar niemand luistert werkelijk.
Niet omdat je het verkeerd of het verkeerde zegt, maar omdat je nog in de oude rol staat.
Identiteit bepaalt de dynamiek
Wat ik de afgelopen tijd opnieuw heb ervaren, is dit:
Dynamieken veranderen niet doordat je betere woorden kiest, maar doordat je vanuit een andere plek spreekt.
Zolang je, vaak onbewust, communiceert vanuit:
verantwoordelijkheid voor de emotie van de ander
angst om de verbinding te verliezen
de behoefte om “redelijk” gevonden te worden
blijft de oude dans intact.
Pas wanneer je niet meer reageert vanuit spanning, maar aanwezig blijft in je volwassen lichaam, verandert alles.
En dat voelt… verrassend rustig.
Warm blijven zonder jezelf te verlaten
Eén van de grootste misverstanden over grenzen is dat ze hard moeten zijn.
Dat je moet verharden om jezelf te beschermen.
Mijn ervaring is inmiddels het tegenovergestelde.
Echte volwassen autonomie ziet er zo uit:
je blijft warm waar dat klopt
je wordt helder waar dat nodig is
je legt niets uit wat niet gevraagd wordt
je fikst niets wat niet van jou is
En ineens gebeurt er iets onverwachts: het conflict verliest zijn grip.
Niet omdat het verdwijnt, maar omdat jij er niet meer in gezogen wordt.
De stilte na de verschuiving
Wat me het meest raakte, was niet het gesprek zelf, maar wat er daarna kwam.
Geen adrenaline.
Geen naschokken.
Geen behoefte om het nog eens over te doen.
Alleen:
stilte
ruimte
en een onverwacht gevoel van volheid
Alsof mijn systeem zei: “Ja. Dit klopt.”
Dat is geen overwinning. Dat is integratie.
Waarom dit proces zo weinig woorden nodig heeft
In deze fase helpt uitleg vaak niet meer.
Wat helpt, is belichaming.
Het moment waarop:
je adem zakt
je borst zacht wordt
je geen haast of (op-)gejaagdheid meer voelt
en je niet meer hoeft te bewijzen dat je gelijk hebt
Dát is het moment waarop je niet langer reageert, maar leidt.
Niet over de ander. Maar over jezelf.
Voor wie dit herkent
Veel vrouwen die ik spreek en begeleid, zitten precies hier:
tussen oude rollen en een nieuwe waarheid
tussen zorgdragen en zelf dragen
tussen loyaliteit en autonomie
Ze voelen: “Ik kan dit niet meer op de oude manier.”
Maar ze weten nog niet hoe het nieuwe voelt.
Dit.
Dit is hoe het nieuwe voelt.
Rustig.
Stil.
Vol.
En soms, heel soms…
zelfs een beetje leuk.
