De stilstand die alles veranderde
Er zijn momenten in het leven die je niet kiest,
maar die jou kiezen.
Een ingrijpende diagnose is zo’n moment.
Vreemd genoeg was dat niet het moment dat werkelijk alles veranderde.
Het was de stilstand erna.
De plotselinge, volledige, onvermijdelijke stilstand.
Een stilstand die niet vroeg wat ik wílde,
maar die blootlegde wie ik wás.
Tot die dag had ik altijd gedragen.
Altijd in beweging.
Altijd beschikbaar.
Altijd degene die systemen bij elkaar hield - thuis, op werk, in relaties.
Mijn identiteit was gebouwd op kracht, op doorzetten, op verantwoordelijkheid.
Ik kende elk signaal van spanning, maar ik had nooit geleerd wat echte rust was.
Tot mijn lichaam besliste.
Van de ene dag op de andere
kon ik niet meer terug naar wie ik was.
Niet meer naar mijn tempo.
Niet meer naar mijn oude vorm van kracht.
Niet meer naar dat vertrouwde patroon van “ik regel het wel”.
En eerlijk?
Dat was het moeilijkste stuk.
Niet het ziekzijn.
Niet de behandelingen.
Maar het identitaire loslaten van een rol die jarenlang mijn hele zelfgevoel had bepaald.
De stilte voelde eerst als tekort.
Als falen.
Als verlies van de vrouw die ik dacht te moeten zijn.
Maar langzaam, traag, eerlijk -
begon er iets anders te ontstaan.
De stilstand werd een doorgang.
Een toegang tot een laag die ik jarenlang had overruled.
Een vorm van volwassen vrouwelijkheid die niets te maken had met zachtheid alleen,
maar alles met verantwoordelijkheid voor mijn binnenwereld.
Wat ik in die periode ontdekte:
Je zenuwstelsel liegt niet.
Je identiteit beweegt eerder dan je hoofd begrijpt.
En je lichaam zegt het altijd eerst.
Mijn oude kracht werkte niet meer omdat het gebouwd was op spanning.
Op aanstaan.
Op verantwoordelijkheid zonder grenzen.
In de stilstand leerde ik een nieuwe vorm:
kracht zonder hardheid
dragen zonder overleven
grenzen zonder strijd
rust die niet verdiend hoeft te worden
keuzes die van binnenuit komen
een identiteit die niet langer afhankelijk is van wat ik voor anderen beteken
En precies dit,
de identitaire verschuiving van spanning naar waarheid,
zie ik nu bij zoveel vrouwen die ik begeleid.
Vrouwen die niet meer terug kunnen naar hun oude manier,
maar die hun nieuwe waarheid nog niet volledig kennen.
Vrouwen die voelen dat hun identiteit zich aan het vernieuwen is,
maar nog zoeken naar de bedding waarin dat veilig mag gebeuren.
Dit is geen crisis.
Dit is een overgang.
Een rite of passage.
De heilige tussenruimte tussen twee versies van jezelf.
En precies voor die fase bestaat het retreat.
Een plek waar je zenuwstelsel kan zakken.
Waar je oude krachtpatronen mag loslaten.
Waar je identiteit terug mag komen.
Waar je volwassen vrouwelijkheid kan landen.
Niet vanuit wilskracht.
Maar vanuit waarheid.
Bevind jij je in die ruimte?
Je bent niet alleen.
Je hoeft het niet alleen te doen.
16 maart 2026 begint ons eerstvolgende trans-retreat, jouw safe space, jouw veilige bedding.
Weet dat je welkom bent
